Schwartz Een vleugje magie 1-4

1. Auflage 2018
ISBN: 978-87-26-14006-4
Verlag: SAGA Egmont
Format: EPUB
Kopierschutz: 6 - ePub Watermark

E-Book, Dutch, Flemish, 94 Seiten

Reihe: Een vleugje magie

Een vleugje magie 1 - De gelukssteen: Runa steelt per ongeluk een ketting met een steen in een nieuwe winkel. Ze weet dat ze de steen eigenlijk moet teruggeven maar het is een bijzondere steen en ze wil hem houden. Bovendien is er een nieuw meisje in de klas gekomen en het blijkt dat zij ook iets met deze steen te maken heeft ... 'De gelukssteen' is het eerste boek van de serie `Een vleugje magie' over de drie vriendinnen Runa, Vigga en Frida. Sandra Schwartz heeft een leuke, pakkende schrijfstijl met een vleugje magie. De verschillende delen kunnen los van elkaar worden gelezen. Een vleugje magie 2 - De wensenjacht: Frida gelooft niet dat wensen in vervulling gaan. Maar als ze een wimper verliest, halen Vigga en Runa haar over om een wens te doen. Ze vindt het maar maf - het lijkt wel alsof Vigga Runa betoverd heeft met haar magie-gedoe. Maar dan gaat haar wens in vervulling. 'De wensenjacht' is het tweede deel van de serie 'Een vleugje magie' met de drie vriendinnen Runa, Vigga en Frida. Sandra Schwartz heeft een grappige en realistische schrijfstijl met een vleugje magie. De boeken kunnen los van elkaar worden gelezen. Een vleugje magie 3 - Ruzie over Jongens: Het derde deel van de serie over de vriendinnen Runa, Vigga en Frida. Runa is helemaal weg van Noah. Vigga vindt Noah ook leuk. Maar Frida zei het als eerste. Als Vigga een kus van Noah krijgt, gaat het helemaal fout. Leuk en pakkend verhaal met een vleugje magie. Een vleugje magie 4: De droomliefde Runa en Mehdi hebben afgesproken in de bibliotheek. Maar Mehdi komt niet. Ze zouden zondag samen naar de bios gaan. Heeft hij zich bedacht? 'De droomliefde' is het vierde deel van de serie 'Een vleugje magie' over de drie vriendinnen Runa, Vigga en Frida. Sandra Schwartz heeft een leuke, pakkende schrijfstijl, met een vleugje magie. Sandra Schwartz (geboren 1979) debuteerde in 2012 als schrijfster van kinderboeken. Ze heeft sindsdien al 12 boeken geschreven en haar oeuvre bestaat uit de serie 'Een vleugje magie' (2015- ) en de romans 'Kijk mij nou' en 'Ik, Maja'.

Autoren/Hrsg.

Schwartz, Sandra

Weitere Mitwirkende

Bruggen, Iris van

Leseproben

Een vleugje magie 1 –  De gelukssteen
  Runa Sterrenbeeld: kreeft Kleur: zilver Planeet: maan Element: water Gelukssteen: maansteen Goede kanten: voor anderen klaarstaan en goede raad geven Zwakke kanten: kan moeilijk beslissingen nemen Als vriendin: zorgzaam en trouw Frida Sterrenbeeld: waterman Kleur: blauw Planeet: Uranus Element: lucht Gelukssteen: bergkristal Goede kanten: creatief zijn en praten met anderen Zwakke kanten: is koppig en stelt vaak vragen Als vriendin: beschermend en behulpzaam Vigga Sterrenbeeld: leeuw Kleur: oranje Planeet: zon Element: vuur Gelukssteen: barnsteen Goede kanten: kan makkelijk beslissingen nemen en gaat ervoor Zwakke kanten: sloddervos en is nogal aanwezig Als vriendin: leuk en lief Beste vriendinnen
‘Ik zal je missen,’ zeg ik. Ik krijg een brok in mijn keel. Het voelt alsof er een dikke prop in zit. Frida en ik staan in een kleedkamer en zij past bikini nummer zoveel - eigenlijk ben ik de tel al lang kwijt. Mama doet in de tussentijd boodschappen. Frida gaat namelijk op vakantie en ze vertrekt vanavond laat met het vliegtuig. Frida kijkt me in de spiegel aan en trekt een sip gezicht. ‘Ik ga jou ook heel erg missen.’ Ze bekijkt zichzelf van alle kanten. Het is al de derde keer dat ze de turquoise bikini aanheeft. Die is duur, maar ze heeft genoeg geld van haar moeder meegekregen. ‘Nee hoor,’ zeg ik en ik steek mijn tong uit. ‘Je zult het supercool hebben en mij gewoon vergeten.’ ‘Hallo, gekkie, ik vergeet jou toch niet.’ Frida rolt met haar ogen. ‘Ik ben maar een week weg.’ ‘Oké, maar je krijgt vast allemaal nieuwe vrienden. Ze komen van alle kanten op je af.’ Frida trekt een gek gezicht. ‘Als vliegen op een hondendrol.’ Maar ik weet dat ik gelijk heb. Frida is populair. Ze is altijd aardig en maakt nooit ruzie. En ze is ook nooit verlegen, zoals ik. Ze kan met iedereen overweg. Ik weet vaak niet wat ik tegen anderen moet zeggen. Ze kijkt me met haar grote, bruine hondenogen aan. ‘Help! Welke moet ik kiezen?’ Nu is het mijn beurt om met mijn ogen te draaien. We weten allebei al hoe dit afloopt. Het wordt de turquoise, want die is het mooist. Maar als je gaat shoppen, moet je alles uitproberen. Ook die foeilelijke omabikini die Frida als eerst paste, met een bikinibroek die tot je navel komt. Yek! ‘Vind je hem echt mooi staan?’ vraagt ze. Ik lach. ‘Hij is mooi. Jij bent supermooi!’ En dat is ze. Met haar lange, gladde, zwarte haar en haar donkere huid. Ze is nooit bleek, zoals ik. Ik ben zo wit als een meelworm. Ik geef bijna licht in het donker. ‘Supercool, dan neem ik 'm!’ Ze lacht en bekijkt zich van alle kanten in de spiegel. Ik voel een steek van jaloezie. Ik zie dat ze zich op de vakantie verheugt. Ook al probeert ze dat een beetje voor mij te verbergen. Frida betaalt en we lopen de winkel uit. De zon schijnt, maar het is fris. Het is ook nog geen zomer. Ze knijpt even in mijn arm en leunt met haar hoofd tegen mijn schouder. Zo lopen we altijd, want Frida is niet zo lang, dus mijn schouder is het perfecte kussen voor haar hoofd. Frida en ik zijn beste vriendinnen. Sinds de kleuterschool. We zijn bijna elke dag samen. Maar eigenlijk zijn we heel verschillend. Zij heeft veel vrienden. Ook Silje en Kira uit onze klas. Dat zijn best toffe meiden. Ik ga ook met andere meisjes om, maar niet zo vaak. Meestal als Frida er ook bij is. ‘Je hebt mazzel,’ zegt Frida. ‘Jij gaat het nieuwe meisje het eerst ontmoeten.’ Het duurt even voordat het tot mij doordringt. Maandag komt er een nieuw meisje in onze klas. Ik krijg buikpijn van de spanning, maar dat zeg ik niet tegen Frida. Hopelijk is ze aardig. ‘Misschien ga je wel naast haar zitten.’ ‘Nee joh, waarom zou ik dat doen?’ Frida lacht. ‘Omdat ik weg ben, suffie.’ ‘Dat zou ik nooit doen!’ zeg ik. Frida moet lachen en de brok in mijn keel verdwijnt. Helga’s Gezondheidswinkel
‘Zullen we daar eens kijken?’ Frida wijst naar een winkel aan de overkant. Helga’s Natuurvoeding staat er in glanzende letters. Het is een nieuwe winkel. ‘Maar over twintig minuten hebben we met mijn moeder afgesproken.’ Frida trekt me mee. ‘Even snel een kijkje nemen.’ We gaan de winkel in. Zachte muziek kabbelt ons tegemoet. Er hangt een zoete, rokerige geur. ‘Hé, kijk eens,’ zegt Frida en loopt naar een plank met biologisch snoep. Ik zie zoethout. Ze houdt van zoethout. Ik houd het meest van chocola. Een vrouw is bezig om het snoep bij te vullen. Ze heeft een flinke bos rood haar dat in een knotje zit met een groen sjaal erom heen. Frida wijst en vraagt iets wat ik niet verstaan kan. De vrouw antwoordt en ze kletsen vrolijk verder. Typisch Frida. Ik loop door de winkel en kijk om me heen. Langs de schappen met ecologische producten. Meel, thee, crèmes, oliën en nog veel meer. Ik pak een pakje thee. Totdat ik besef dat het van die thee is die je drinkt als je niet kunt poepen. Ik schaam me dood. Gauw leg ik het weer terug. Ik loop naar het achterste gedeelte van de winkel. Er hangt een gordijn. Zo'n kralengordijn. Daarachter is nog een ruimte. Er komt een zoete rooklucht uit de kamer. Ik heb zin om naar binnen te gaan. Zou dat wel mogen? Mijn blik valt op een bord dat boven de deurpost hangt. Welkom staat er, en aan weerszijden van het woord staat een symbool. Een cirkel met een ster erin. Het is een magisch symbool. Ik kan me niet herinneren hoe het heet. Ik weet maar al te goed dat tovenarij niet bestaat. Maar ik heb het altijd spannend gevonden. Ik loop naar het gordijn. Ik heb een vreemd gevoel in mijn buik. Alsof ik vol zit met fladderende vleermuizen. Hou op! zeg ik tegen mezelf. Doe niet zo idioot! Je mag gewoon naar binnen. Ik kijk over mijn schouder. Er is niemand. Ik loop langzaam naar het gordijn, mijn hart bonst als een gek. Dan trek ik het opzij en ga naar binnen. Achterin staat een tafel van licht hout. Daarboven hangt weer de cirkel met de ster. Maar ik kan me niet herinneren waar ik het symbool eerder gezien heb en wat het betekent. De tafel lijkt op een altaar. Er branden waxinelichtjes en er staat een vaas met verse bloemen op. En een zware stenen schaal waar groene pluisjes in liggen. Ik ruik eraan. Het ruikt als een van mama’s kruiden. Die op dennennaalden lijken. Ik kijk rond. Aan de rechterkant staan mooie kaarten met plaatjes erop, kaarsen die naar honing ruiken, schalen, gedroogde kruiden en nog veel meer. Aan de linkerkant liggen stenen. En sieraden die van stenen gemaakt zijn. Oorbellen, kettingen, ringen en armbanden. Er staat ook een kom met stenen. Allerlei soorten stenen in alle mogelijke vormen en kleuren. Grote en kleine, ruwe en gladde, met een kleur of meerdere kleuren. Ik loop ernaar toe. Het is alsof de stenen me roepen. Ik laat mijn hand door de kom glijden. Mijn vingers boren zich een weg door de stenen. Ze voelen koud aan tegen mijn huid. De kleine haartjes op de rug van mijn hand gaan rechtop staan. ‘Runa, waar ben je?’ Frida roept me, maar ik geef geen antwoord. Naast de kom staat een doos kettingen met een steen. Mijn blik valt op een zilveren ketting. Hij ziet er oud uit. De steen is ovaal en zo groot als de nagel van mijn duim. Hij straalt me tegemoet. Ik strek mijn hand uit. Mijn vingers wikkelen zich om de ketting. De steen is niet koel zoals de andere stenen, eerder warm. Alsof hij leeft. Ik pak hem op en zucht. Het is de mooiste steen die ik ooit gezien heb. Hij is glasachtig. Melkwit met een blauwe gloed. Net als parelmoer, maar toch anders. Het lijkt op een blauwe vlam, opgesloten in een witte mist. Mijn vingers tintelen. Warmte schiet door mijn arm omhoog. Mijn hand prikt. Prik, prik, prik. De warmte verspreidt zich als springende vlooien. Van mijn vingers naar mijn hand en arm, zodat de haartjes recht overeind gaan staan. Met een rinkelend geluid glijdt het gordijn opzij. ‘O, hier heb je je dus verstopt,’ zegt Frida. Ze hijgt. ‘Kom, we moeten ons haasten.’ ‘Wat? Waarom?’ zeg ik verward. Frida lacht en pakt mijn arm vast. ‘Hallo, hier aarde Runa! Je moeder wacht op ons!’ Ze trekt me mee. ‘We zijn vijf minuten te laat!’ ‘O nee!’ stamel ik en we stormen naar buiten. Pas als we in de auto zitten, besef ik dat ik de ketting nog steeds in mijn hand heb. De magische steen
‘Ik heb iets doms gedaan,’ zeg ik, als we de trap oplopen naar mijn slaapkamer. Ik moet iets zeggen. Het voelt alsof ik bijna ontplof. In mij woelen allerlei gevoelens door elkaar. Frida kijkt mij verbluft aan en ik vertel haar over de steen. ‘Mag ik hem zien?’ zegt ze. Mijn maag krimpt samen tot een harde knoop als ik in mijn broekzak voel. Ik...